شب عروسیه، آخره شبه،خیلی سر و صدا هستمیگن عروس رفته تو اتاق لباسهاشو عوض کنههر چی منتظر شدن برنگشته،در را هم قفل کردهداماد سروسیمه پشت در راه میره داره از نگرانی و ناراحتی دیوونه میشه مامان بابای دختره پشت در داد میزنند:مریم،دخترم،در را باز کنمریم جان سالمی؟آخرش داماد طاقت نمیاره با هر مصیبتی شدهدر رو میشکنه میرند تو. مریم ناز مامان بابا مثل یه عروسک زیباکف اتاق خوابیده. لباس قشنگ عروسیش با خون یکی شدهولی رو لباش لبخنده! همه مات و مبهوت دارندبه این صحنه نگاه می کنند.کنار دست مریم یه کاغذ هستیه کاغذی که با خون یکی شده.بابای مریم میره جلوهنوزم چیزی را که میبینه باور نمی کنهبا دستایی لرزان کاغذ را بر میداره،بازش میکنه و میخونه:سلام عزیزم. دارم برات نامه مینویسمآخرین نامه ی زندگیمو. آخه اینجا آخر خط زندگیمهکاش منو تو لباس عروسی میدیدیمگه نه اینکه همیشه آرزوت همین بود؟!علی جان دارم میرمدارم میرم که بدونی تا آخرش رو حرفام ایستادممیبینی علی بازم تونستم باهات حرف بزنم

دیدی بهت گفتم باز هم با هم حرف می زنیمولی کاش منم حرفای تو را می شنیدم.دارم میرم چون قسم خوردم،تو هم خوردی، یادته؟!گفتم یا تو یا مرگ،تو هم گفتی،یادته؟! علی تو اینجا نیستیمن تو لباس عروسم ولی تو کجایی؟! داماد قلبم توییچرا کنارم نمیای؟! کاش بودی میدیدی مریمت چطوریداره لباس عروسیشو با خون رگش رنگ میکنهکاش بودی و میدیدی مریمت تا آخرش رو حرفاش موندعلی مریمت داره میره که بهت ثابت کنه دوستت داشتحالا که چشمام دارند سیاهی میرند، حالا که همه بدنم داره میلرزههمه زندگیم مثل یه سریال از جلوی چشمام میگذرهروزی که نگاهم تو نگاهت گره خورد،یادته؟!روزی که دلامون لرزید،یادته؟!روزای خوب عاشقیمون،یادته؟!نقشه های آیندمون،یادته؟! علی من یادمهیادمه چطور بزرگترهامون، همونهایی که همه زندگیشون بودیمپا روی قلب هردومون گذاشتند.یادمه روزی که بابات از خونه پرتت کردبیرون که اگه دوستش داری تنها برو سراغشیادمه روزی که بابام خوابوند زیر گوشتکه دیگه حق نداری اسمشو بیارییادته اون روز چقدر گریه کردم،تو اشکامو پاک کردیو گفتی گریه میکنی چشمات قشنگتر میشه!میگفتی که من بخندم.علی حالا بیا ببین چشمامبه اندازه کافی قشنگ شده یا بازم گریه کنمهنوز یادمه روزی که بابات فرستادت شهر غریبکه چشمات تو چشمای من نیافته ولی نمی دونست عشق توتو قلب منه نه تو چشمام. روزی که بابام ما را از شهر و دیار آواره کردچون من دل به عشقی داده بودم که دستاش خالی بودکه واسه آینده ام پول نداشت ولی نمی دونست آرزوهای منتو نگاه تو بود نه تو دستات.دارم به قولم عمل میکنمهنوزم رو حرفم هستم یا تو یا مرگپامو از این اتاق بزارم بیرون دیگه مال تو نیستم دیگه تو را ندارمنمیتونم ببینم بجای دستای گرم تودستای یخ زده ی غریبه ایی تو دستام باشههمین جا تمومش میکنم. واسه مردن دیگه از بابام اجازه نمیخواموای علی کاش بودی میدیدی رنگ قرمز خونبا رنگ سفید لباس عروس چقدر بهم میان!عزیزم دیگه نای نوشتن ندارم. دلم برات خیلی تنگ شدهمیخوام ببینمت.دستم میلرزه.طرح چشمات پیشه رومهدستمو بگیر. منم باهات میام….پدر مریم نامه تو دستشه،کمرش شکستبالای سر جنازه ی دختر قشنگش ایستاده و گریه میکنهسرشو بر گردوند که به جمعیت بهت زده و داغدار پشت سرشبگه چه خاکی تو سرش شده که توی چهارچوب در یه قامت آشنا میبینه آره پدر علی بود،اونم یه نامه تو دستشه،چشماش قرمزهصورتش با اشک یکی شده بود.نگاه دو تا پدر تو هم گره خوردنگاهی که خیلی حرفها توش بود. هر دو سکوت کردندو بهم نگاه کردند سکوتی که فریاد دردهاشون بودپدر علی هم اومده بود نامه ی پسرشو برسونه بدست مریماومده بود که بگه پسرش به قولش عمل کرده ولی دیر رسیده بودحالا همه چیز تمام شده بود و کتاب عشق علی و مریم بسته شدهحالا دیگه دو تا قلب نادم و پشیمون دو پدر مونده و اشکای سرددو مادر و یه دل داغ دیده از یه داماد نگون بخت!مابقی هر چی مونده گذر زمانه و آینده و باز هم اشتباهاتیکه فرصتی واسه جبران پیدا نمی کنند…